YO PUEDO

YO PUEDO
Paseo á beira do río Xuvia. Pintura de Manolo Carballeira

martes, 31 de diciembre de 2013

Que nadie se rinda

 

NO TE RINDAS

No te rindas, aún estás a tiempo
De alcanzar y comenzar de nuevo,
Aceptar tus sombras,
Enterrar tus miedos,
Liberar el lastre,
Retomar el vuelo.
No te rindas que la vida es eso,
Continuar el viaje,
Perseguir tus sueños,
Destrabar el tiempo,
Correr los escombros,
Y destapar el cielo.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se esconda,
Y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma
Aún hay vida en tus sueños.
Porque la vida es tuya y tuyo también el deseo
Porque lo has querido y porque te quiero
Porque existe el vino y el amor, es cierto.
Porque no hay heridas que no cure el tiempo.
Abrir las puertas,
Quitar los cerrojos,
Abandonar las murallas que te protegieron,
Vivir la vida y aceptar el reto,
Recuperar la risa,
Ensayar un canto,
Bajar la guardia y extender las manos
Desplegar las alas
E intentar de nuevo,
Celebrar la vida y retomar los cielos.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se ponga y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma,
Aún hay vida en tus sueños
Porque cada día es un comienzo nuevo,
Porque esta es la hora y el mejor momento.
Porque no estás solo, porque yo te quiero.  (Mario Benedetti)


 


domingo, 29 de diciembre de 2013

Comienza con lo que tienes y por supuesto con lo que ERES...

"No dejes que termine el día sin haber crecido un poco,
Sin haber sido feliz, sin haber aumentado tus sueños.
No te dejes vencer por el desaliento.
No permitas que nadie te quite el derecho a expresarte.
No abandones las ansias de hacer de tu vida algo extraordinario."
                                                              (Walt Whitman)


viernes, 27 de diciembre de 2013

A caminar por el mundo...Feliz 2014



CAMINAR
Busco el beso la revolución
Un mensaje que hable más de amor
Las caricias para el corazón
De esta tierra que alguien lo rompió.
Busco el gesto lleno de valor
Que nos traiga el cuento y la versión
Dónde el lobo que nos engañó
Mira al niño y le pide perdón

Caminar, poner sonrisa a cada paso y respirar
será bonito lo que quede por llegar
mirar al frente y no bajar la vista nunca más

Busco el viento que traiga esa voz
que se lleve al pésimo escritor
de este cuento que no nos durmió
robando el sueño así nos desveló

Caminar poner sonrisa a cada paso y respirar
será bonito lo que quede por llegar
mirar al frente y no bajar la vista nunca más

Retirar la cara rara la que no deja avanzar
quitar los miedos que se vayan a pasear
y que septiembre no nos quite la ilusión jamás

Voy caminando...
Y a esta herida le queda un rato todavía
Despertar y que pase la verdad
Llegó la hora de empezar

A caminar poner sonrisa cada paso y respirar
Será bonito lo que quede por llegar
Mirar al frente y no bajar la vista nunca más

Retirar la cara rara la que no deja avanzar
Quitar los miedos que se vayan a pasear
Y que septiembre no nos quite la ilusión jamás

Caminar...
y que ese cuento no nos quite la ilusión jamás.




 
 

viernes, 20 de diciembre de 2013

Shaun Tan en su estudio

 
 
Un artista enorme de una profunda humanidad.
Un lujo poder ver sus manos en movimiento... dibujando...pensando...
 
 
 
 

De plena actualidad su libro "Emigrantes". Un libro desgarrador, intemporal y universal.
 
 

viernes, 6 de diciembre de 2013

Imágenes, canciones...nuestras






 


"...Barajando recuerdos
me encontré con el tuyo. No dolía..." (Claribel Alegría)










Vuelo interrumpido

Soñé que era un ala
desperté
con el tirón
de mis raíces.

jueves, 21 de noviembre de 2013

ASPIRO A SOÑAR DESPIERTA...



MILONGA DE AQUÍ

Con aire fresco de mar
Curo feridas e loitos
Que sexan poucas ou moitos
É necesario sanar

E vendo o mundo rodar
Dando tumbos de vencido
Dou por perdido o perdido
E recollo o que quedou
E co que me queda vou
Seguindo o meu percorrido

Para seguir camiñando
Fago noite na esperanza
Apóiome nas lembranzas
E aliméntome de sons
E nútrome das cancións
Que dan cor a esta existencia
Evitando a disidencia
Dun obrigado vivir
Que me fan chorar e rir
Que me instalan na insurxencia

E quero bailar ao ritmo
Do que vive ilusionado
E coa voz do silenciado
Cantar quero con paixón
Coa querenza e coa emoción
Da que non pretende nada
Máis que seguir namorada
Mentres quede corazón

Aspiro a soñar esperta
Para facer máis levadeiro
Este treito traizoeiro
que garda unha fin incerta
e cantar a gorxa aberta
e deseñar utopías
para encher de luz os días
en que o sol non me sorrí
en que non te teño a ti
para inspirarme melodías

E así seguirei rimando
No medio do bombardeo
Emulando o canso reo
Reconvertido en poeta
Que ten o fóra por meta
E ten o dentro baleiro
Un ollar sempre tristeiro
E o pensamento no ar
Onde voa o meu cantar
Onde non hai carcereiro

Invocando a redención
Neste recuncho do mundo
Faise o meu cantar profundo
Como a terra en ultramar
Coro faise o meu cantar
Ao saberme secundada
Aínda sendo abandeirada
Dos que as levan de perder
É por eles que hei morrer
Sentíndome acompañada

E na liberdade áurea
Do melódico elemento
Baila a risa co lamento
E o cego co soñador
O paria co gañador
e o rebelde co castrado
que, co sentir mutilado,
ignora aquilo que eu sei
por el é que eu berrarei
para velo liberado

miércoles, 20 de noviembre de 2013

Binta Y La Gran Idea (2004) Cortometraje

 
Me llegó al corazón y me lo abrió. Lo comparto. Gracias a mi prima por mostrármelo.
 
 

miércoles, 13 de noviembre de 2013

"La poesía para mi es una ventana, cada vez que me acerco a ella se abre por su cuenta. Yo me siento allí. Miro. Canto. Grito. Lloro. Me cuelgo a la imagen de los árboles, y sé que en la otra parte de la ventana hay un espacio y alguien que está escuchando. Alguien que podrá haber dentro de 200 años o habrá existido hace 300 años. No importa. La ventana es un instrumento para relacionarse con la existencia, con la existencia en su extendido significado."

Forugh Farrojzad
Escritora y poeta iraní, (1935-1967)
 

La ley del espejo: Comentario de Darío Lostado



“LA LEY DEL ESPEJO”

“Cuando nos molestan mucho ciertos defectos o comportamientos de los demás, podemos deducir con toda seguridad que ESOS MISMOS son los nuestros, aunque estén retenidos o reprimidos subconscientemente. Cuanto más nos desagradan (los ajenos) es porque más nos duelen los propios.

Yo sé que cuesta creer y admitir lo que estoy diciendo. Pero invito a quienes se resistan a aceptarlo, que se observen con TOTAL y ABSOLUTA SINCERIDAD. No es necesario que lo reconozcan en público. Basta que cada uno lo vea en sí mismo.

Si observas bien, verás que a veces, ese defecto que tanto te molesta en alguien y te da “vergüenza ajena”, es porque en el fondo “sientes”, “recuerdas”, muy subconscientemente que en algunas ocasiones tú fuiste así o te comportaste así. Por eso sientes la vergüenza ajena. Si no, ¿por qué habrías de sentirla?

¿Por qué habrían de enojarte ciertos defectos o formas de conducta, si no fueran el reflejo de los tuyos? Verse con su peor cara en el espejo de los otros nos causa mucha MOLESTIA Y RABIA. Y así solemos expresarlo.

Al recriminar y rechazar esos defectos en los demás, parecería que esas actitudes fueran lo más ajeno e impensable en nosotros (una manera de defensa psicológica ante lo que no nos permitimos a nosotros mismos). Y ciertamente que es una manera de expresar que no queremos tener dichos defectos. Pero nuestro rechazo molesto y enojoso es señal de que AÚN ESTÁ PRESENTE, DE ALGUNA MANERA, EN NOSOTROS, si no en nuestra actividad del momento, sí al menos, como recuerdo del pasado o como una tendencia en el subconsciente.

Una vez más, insisto en que, aunque a muchas personas les parezca difícil aceptarlo, la experiencia de quienes una y otra vez hemos hecho un examen muy sinceramente honesto y serio, nos demuestra que es totalmente exacto.

Cuesta mucho ser sincero y honesto consigo mismo, al admitir que debilidades y fragilidades que nos disgustan y mortifican no sólo son defectos de los demás sino también nuestros. Cuando vemos que también nosotros tenemos los defectos que nos molestan en los otros, necesariamente nos hacemos mucho más comprensivos e indulgentes. Uno de los defectos humanos más generalizados es justamente la desaprobación, la crítica y la condena. Falta tolerancia, benignidad e indulgencia.

En la historia de la Humanidad se han cometido las mayores atrocidades, por falta de comprensión y tolerancia. En las relaciones humanas, tanto entre amigos como en la misma familia, es muy frecuente la rigidez e intransigencia.

Cuando te sientas muy molesto por los defectos de los otros, MÍRATE ADENTRO. Obsérvate. Puede ser una buena ayuda para corregirte y mejorarte. Y sobre todo será un buen camino para comprender a los demás y aceptarlos.

 

AUTOR: Darío Lostado.

sábado, 9 de noviembre de 2013

ZAZ (Subtítulos en español)

Canción que se sensibiliza con las personas enfermas de alzheimer.
Emotiva canción...